اگر یک سوئیچ تک قطبی در خانه خود دارید، احتمالاً می دانید که چیست
سوکت DP است. یک DP تقریباً مانند داشتن دو سوئیچ تک قطبی است و تفاوت بین آنها در هدف آنها نهفته است. DP معمولا برای پریزهای سوکت استفاده می شود، اما سیستم TT نیازی به سوکت DP ندارد. سوکت های تک قطبی برای جداسازی کلید اصلی مفیدتر هستند. با این حال، اگر به دنبال راهی مطمئن برای جداسازی دستگاه بدون نیاز به جدا کردن دوشاخه هستید، ممکن است بخواهید یک سوکت با DP خریداری کنید.
یک سوکت دو قطبی برای تعویض برق زنده و خنثی طراحی شده است. این فقط چند پنس بیشتر از یک سوکت تک قطبی است. این گران تر است، اما یک مسیر جایگزین به زمین فراهم می کند. حتماً از یک پریز با پایانه های زمین مختلف در واحد مصرف کننده خود استفاده کنید. اگر مطمئن نیستید که کدام نوع پریز را باید بخرید، بهتر است از یک برقکار حرفه ای بپرسید. یک سوکت دو قطبی باید نیازهای شما را برآورده کند و با بقیه سیم کشی های برق شما مطابقت داشته باشد.
کلید تک قطبی برای مصارف عمومی مانند فن یا چراغ بهترین است. از طرف دیگر یک کلید دو قطبی دو مدار را کنترل می کند. یک کلید تک قطبی دارای یک موقعیت مرکزی تک است، در حالی که یک کلید دو قطبی دارای دو موقعیت مختلف است. سوئیچ های دوقطبی برای وسایلی با سیم سخت بهتر هستند. کلیدهای دو قطبی توسط یک قطع کننده مدار در یک برد فیوز یا واحد مصرف کننده محافظت می شوند.
سوئیچ DP به جای یکی دو جفت سیم داغ دارد و برای جریان های بالاتر درجه بندی می شود. همچنین دارای یک ترمینال بزرگتر برای سیم های ضخیم تر است. هنگام سیم کشی پریز، مطمئن شوید که سیم های قرمز و مشکی را جدا نگه دارید. مخلوط کردن آنها با هم می تواند باعث خرابی و آسیب شود. در واقع، بهتر است از مخلوط کردن آنها به طور کلی خودداری کنید. هنگام نصب Socket DP، قبل از اتصال حتما سیم کشی را بررسی کنید.
کلیدهای دوقطبی اغلب در بارهای سنگین یا برای استفاده به عنوان خاموش کننده ایمنی استفاده می شوند. برای کنترل وسایل برقی نیز می توان از کلید دو قطبی استفاده کرد. سوئیچ های دو قطبی برای ایمنی بیشتر دارای فیوز داخلی نیز هستند. یک سوکت دو قطبی می تواند با جدا کردن وسایل برقی از شما در برابر آتش سوزی الکتریکی محافظت کند. علاوه بر این، آنها از پریزهای تک قطبی قابل اعتمادتر هستند. این سوکت برای خانه شما مناسب است.
یک واحد sp بسیار شبیه dp است، اما بر اساس اندازه قلمی که کاربر انتخاب می کند، مقیاس بندی می شود. در حالی که برای تعیین چیدمان و مقیاس بندی عناصر روی صفحه استفاده می شود، بهترین انتخاب برای این منظور نیست. اغلب برای متن استفاده می شود و اندازه گیری در مختصات x*y است. با این حال، این اندازه گیری نسبت به روش های دیگر ارجحیت کمتری دارد. این به این دلیل است که بیشتر از سایر اجزای صفحه برای متن استفاده می شود.
English
